Ε, ναι καλέ, οι ζωές μας
και οι πολιτικές μας ανησυχίες δεν έχουν καμία αξία. Αξία έχουν μόνο τα
εκάστοτε προσχήματα των "κορυφαίων" και των
"αναντικατάστατων", τα οποία οφείλουν να σώζονται εκ των υστέρων και
με το στανιό, παθητικά κι αγόγγυστα, από τη μάζα των ανάξιων. Γι' αυτό κάποιοι
δεν θέλατε ποτέ δημόσιο χώρο της Αριστεράς: για να μην χειραφετηθούν οι αιωνίως
ανάξιοι, για να μην συνειδητοποιήσουν δια-προσωπικά και συλλογικά την αξία τους
στην διαμόρφωση της πολιτικής, για να μην απειληθούν τα ειδωλόθυτα στον βωμό
της σύγχυσης, της στοίχισης και της παραίτησης, που παράγουν μαζικά γυμνές
μονάδες για αρχηγικά κανόνια. Que d'os, les enfants!
Επικίνδυνο πράγμα η
κάλυψη της απόστασης ανάμεσα στην συλλογική πολιτική πρωτοβουλία και την
τεχνική εξουσιαστικής απονάρκωσης εν ονόματι του συλλογικού από την ονομαστική
μέχρι την κλητική (make things with the words, τζόγιαμ')!!! Οι βιαστικές
κινήσεις του εθνοσωτήριου εκλεκτικισμού δεν έγιναν, λοιπόν, για να φάει ο
Γιαννάκης μαργαρίνη, αλλά για να (ξανα)φάει τον Γιαννάκη η μαργαρίνη των
παρασκηνιακών συσχετισμών, των επικοινωνιακών τεχνασμάτων και των αδιαφανών
μικροκύκλων. Με την επώδυνη εμπειρία, τις πραγματικές κατακτήσεις, τις
πραγματικές αντιθέσεις, τις ιδέες που συνεχίζονται και την πλήρη απόρριψη των
προσωποπαγών χορηγιών, πρέπει να βρούμε τον δρόμο μιας ανανεωτικής και
ριζοσπαστικής ανασύνθεσης.
Απέναντι σε παλιές και
νέες ολιγαρχίες, που μας θεωρούν μια μάζα αναξίων έξω από τη σκιά που έφτιαξαν
από τα σώματα και την ψήφο μας. Χωρίς αυτή τη σκιά είναι απογυμνωμένοι. Μόνο με
την πυρηνική απογοήτευση, πολυδιάσπαση και απόσυρσή μας μπορεί να δοξολογείται
"ευρωπαϊστικά" το "ωραίο πλιάτσικο" δικαιωμάτων,
δυνατοτήτων, αριστερών και λαϊκών ανατάσεων. Ανάξιοι όλου του κόσμου, ενωθείτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου