Η άρνηση του συναισθήματος

του Σπύρου Σούρλα

Eδώ και χρόνια βλέπαμε (και τα γράφαμε) από την πλευρά των καθεστωτικών διανοουμένων, επιστημόνων και "φιλοσόφων", την ολοφάνερη τάση και πρόθεση να ποινικοποιήσουν συναισθήματα, να τα διαχωρίσουν σε ''καλά" και "κακά", να ποινικοποιήσουν τον θυμό, την αγανάκτηση, την οργή,  χαρακτηρίζοντάς τα επικίνδυνα

Είναι ο κλασικός ιδεολογικός μηχανισμός που ενισχύει την συλλογική ενοχή, που στοχεύει στην μεθοδευμένη αναστολή της έκφρασης, η οποία ενισχύει την κατάθλιψη και την ψυχική ακινησία.

Ως γνωστόν η κατάθλιψη (που δεν είναι συναίσθημα), υπό μια έννοια, θα μπορούσε να ορισθεί ως η συνισταμένη μη εκπεφρασμένων συναισθημάτων, που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απόσυρση και στην κοινωνική απομόνωση.

Αυτός είναι και ο λόγος, που οι καθεστωτικοί, ομαδικά επιτίθενται στην συγκίνηση, και κατηγορούν το θυμικό, αντιπαραβάλλοντας δήθεν την "λογική". Αναφέρονται βέβαια, στη λογική της υποταγής, αυτοί οι "προνομιούχοι και ειδήμονες" των επιστημών και της φιλοσοφίας...

Καταφεύγουν βέβαια αυτοί οι δήθεν "αντιλαϊκιστές" στις πλέον χυδαίες και απλουστευτικές χρήσεις δήθεν "ψυχαναλυτικών" όρων, επιθυμώντας να προσδώσουν κύρος στις αντιδραστικές θεωρίες τους ...και διαρκώς χρησιμοποιούν την ατομική "ψυχολογία" εντελώς λανθασμένα, για να ερμηνεύσουν πολιτικοκοινωνικά φαινόμενα.

Η μάχη λοιπόν δίνεται καθημερινά σε πάμπολλα επίπεδα, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, αλλά και στην αποδόμηση διαφόρων "γκουρού της υποταγής".

Από την άλλη πλευρά καλό είναι να σημειώνεται, ότι επί τόσο καιρό, ειδικά στους ανέργους και στους υποαπασχολούμενους υπήρξε και υπάρχει, σημαντικός αριθμός απελπισμένων και αποσυρμένων "πληβείων", που αποκόπηκαν από το κοινωνικό σύνολο αγωνιζόμενοι για την επιβίωσή τους.

Αυτή η σημαντικότατη πληθυσμιακή ομάδα και δυνητικός σύμμαχος της Αριστεράς, είναι αναγκαίο να προσεγγιστεί με μεγάλη προσοχή και να πεισθεί ότι διαμορφώνονται νέες πολιτικές συνθήκες, που δεν έχουν ως μοναδικό σκοπό την αναγκαία οικονομική ανακούφιση, αλλά και τον σεβασμό ως ανθρώπινες υποστάσεις που μπορούν να συμβάλουν με τον ενεργητικότερο τρόπο στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας.

Η αποκατάσταση της "τρωθείσης αξιοπρέπειας" των υποτελών τάξεων και η εμπιστοσύνη που θα δείξουν στην Αριστερά, μαζί με την Αριστερά., είναι ένα από τα μεγαλύτερα "στοιχήματα" του καιρού μας.