Δυό λόγια για τον Ρωμανό

Του Σπύρου Σούρλα

Επειδή διαβάζουμε κάτι δήθεν 'ανθρωπιστικά' η 'κανονιστικά' κειμενάκια γιά τον Ρωμανό(γιά το 'δικαίωμα στην εκπαίδευση,βάσει του νόμου΄) και παρ'ότι το κείμενο της Αφροδίτης Κουκουτσάκη,κείμενο υπόδειγμα ,κατά την γνώμη μου,καλύπτει εν πολλοίς το θέμα ,δυό -τρία σχόλια..

 ..Από την μιά πλευρά οι νεοφιλελέρες ειρωνεύονται τον 'ληστή' αλλά και διάφοροι εξ ''αριστερών΄΄ λοιδωρούν το γεγονός πως προέρχεται από τα Β.Π.-φαίνεται πως πλέον αποκτήσαμε και ρατσισμό τόπου προέλευσης'-ενώ άλλοι χλευάζουν  την δήλωσή του ,πως βάζει το σώμα του ως 'φραγμό'.

 .Η ουσιαστική απεργία πείνας ,δηλαδή η εκούσια στέρηση τροφής,είναι μιά τραγική και μαρτυρική κατάσταση,που απαιτεί τεράστιο  σθένος γιά να γίνει ανεκτή .

Η απεργία πείνας αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο ενός ήδη ρημαγμένου σώματος ,που ζητά ξανά το όνομά του ως πρόσωπο,ως αυθύπαρκτη ύπαρξη  και όχι ως 'πράγμα',όπως απαιτεί ο 'σωφρονιστικός κώδικας'..που σε  απογυμνώνει  από τις ιδιότητές σου,και σε μετατρέπει σε σκέτη βιολογική οντότητα..

Ο Ρωμανός που έθαψε τον Αλέξανδρο ,έζησε την χειρότερη εμπειρία ,που μπορεί να νοιώσει ένας έφηβος...Είδε τον φίλο του ,τον 'κολλητό' ,να πεθαίνει ,δολοφονημένος εν ψυχρώ ,από 'όργανο της τάξης΄ ...

Τον 'συνόδεψε' νεκρό ως το τέλος,με ένα βλέμμα,επιφανειακά παγωμένο,γιά να μπορέσει να κρύψει τον πόνο τον 'αδύνατο να μιληθεί ως πόνος'..-όποιος έχει δει την σκηνή που η Αγαύη,στις 'Βάκχες' αναγνωρίζει τον καταξεσκισμένο Πενθέα,ίσως καταλάβει αυτό τον πόνο-

Επέλεξε τον δρόμο του ,δρόμο δύσκολο ,και μοναχικό ,δρόμο που δεν μπορεί να ενταχθεί στην 'πεπατημένη των κινημάτων' η της 'επανάστασης',γι αυτό και η από πολλές πλευρές καλοπροαίρετη(συχνά) αμηχανία...την στιγμή μάλιστα που από 'απέναντι' περιμένουν να κατασπαράξουν ,όχι μόνον αυτόν ,αλλά και όσους τον στηρίζουν ως 'συνεργούς'...

Το 'πρόβλημα Ρωμανός' δεν είναι 'ανθρωπιστικό',αλλά απολύτως πολιτικό,ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με τον δρόμο που διάλεξε..Και δεν επιλύεται με επικλήσεις στο  σημερινό 'νομικό δίκαιο' που έχει πολλαπλά καταπατηθεί και ευλόγως,αφού έχει ως προέλευση τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων.

..Ο Ρωμανός είναι η τύψη μας (όχι η ενοχή,που αποτελεί μιά κατάσταση-κατασκευή της κυρίαρχης ιδεολογίας) και η αμηχανία μας μαζί ..Δεν είναι μόνο ζήτημα πολιτισμού η ΄Διαφωτισμού'.

.Είναι ζήτημα αποκατάστασης  του κατακερματισμένου σώματος σε σώμα -υποκείμενο που αγωνίζεται εναντίον  κάθε μορφής ιδρυματοποίησης και απονέκρωσης από τις ανθρώπινες ιδιότητές του και μόνον έτσι μπορεί να ειδωθεί και το αίτημα περί σπουδών..

Προφανώς και δεν επιθυμούμε έναν νεκρό Ρωμανό,αλλά την αποκατάστασή του ως πρόσωπο (από το προς και το Ομηρικό -Ωψ) που σημαίνει 'βλέπω προς' ,δηλαδή υπάρχω ως άτομο και ως σχέση με τον άλλον...

Είναι το λιγότερο που μπορούμε να πράξουμε γιά την τύψη μας...................και την δυσκολία μας να τον κατατάξουμε όπου θα βόλευε τον καθέναν...

Μπορούμε βέβαια και να τον ξεχάσουμε ,μιά λύση αρκούντως 'βολική' για πολλών ειδών γραφειοκρατίες..

'Στη χλόη λαγοκοιμάται κανένας δεν αποτολμά
Την πρώτη κίνηση όταν σε λίγο θα ξυπνήσει
Θα καταβροχθίσει τις σάρκες μας θα σιγήσει
Τους μνημοπομπούς κι όσο έλεγες πως χρειάζεται
Περίσκεψη και προσοχή τόσο απόμεινες
Τελείως έκθετος στις παρυφές της πόλης.'


Κλείτος Κύρου..

Ο «νοικοκυραίος» κατά τον Μπαλζάκ

του Νίκου Σκοπλάκη

Στην περίοδο της Παλινόρθωσης (2 Απριλίου 1814-27/29 Ιουλίου 1830) και της «Μοναρχίας του Ιουλίου» (30 Ιουλίου 1830-24 Φεβρουαρίου 1848) η γαλλική αστική τάξη συστηματοποιεί τη διάδραση με τα κατάλοιπα της αριστοκρατίας και προσοικειώνεται πολλά από τα αντιδιαφωτιστικά τους ιδεολογήματα. Η ανάγκη για σταθεροποίηση των κυρίαρχων τάξεων δίνει προτεραιότητα στη συγκρότηση μιας μορφής κράτους, που θα μπορούσε να αποδειχτεί ανθεκτική απέναντι στις επικίνδυνες κληρονομιές της Γαλλικής Επανάστασης και την επίδρασή τους στον κοινωνικό πυθμένα.

Ίχνη Ζωής-Μια παρουσίαση...

Ελένη Πορτάλιου, Ίχνη Ζωής (εκδ. Μικρή Άρκτος, Αθήνα, 2014)

Από την Ειρήνη Πολίτη

Λίγα λόγια πρώτα για την Ελένη Πορτάλιου. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο και μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αθήνα, για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική. Σήμερα είναι καθηγήτρια στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ. Η κοινωνική και πολιτική της δράση είναι συνεχής από την εποχή της δικτατορίας μέχρι σήμερα. Έχει πλούσιο επιστημονικό έργο αλλά και πλούσια πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Συμμετέχει ενεργά εδώ και τρεις δεκαετίες, ως επιστήμων και ακτιβίστρια, στα κοινωνικά κινήματα για την πόλη, το περιβάλλον και την οικολογία. 

Τα Ίχνη Ζωής γράφτηκαν από τον Δεκέμβριο του 2012 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2013 και όπως είπε η ίδια η Ελένη Πορτάλιου, η έκδοσή τους παρακινήθηκε από μια βαθιά ανάγκη επικοινωνίας για τα ουσιώδη που επισκιάζονται από τη βαναυσότητα της εποχής. 

Η συλλογή αποτελείται από τέσσερις ενότητες ποιημάτων που ξεκινούν με έργα των Αγγελή, Χάρου, Κατζουράκη και Ψυχοπαίδη. Τα θέματα που πραγματεύεται η κάθε ενότητα είναι μεν ευδιάκριτα, επανέρχονται όμως  βασανιστικά, συμπλέκονται και διατρέχουν με τη μια ή την άλλη έκφανση ολόκληρη τη συλλογή. Πρόκειται για ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, μια αέναη μετατόπιση από το παρελθόν στο μέλλον και από εκεί στο παρόν, το οποίο καταλήγει να γίνει το πεδίο στο οποίο σμίγει το παρελθόν και το μέλλον.

Νεοφιλελευθερισμός: κοιτώντας πίσω απ την κουρτίνα της συναίνεσης και της μετριοπάθειας

Το αλιεύσαμε από το Facebook και πολύ μας άρεσε. Με την άδεια του συγγραφέα λοιπόν το αναρτούμε και εδώ. Πατήστε επάνω στο κείμενο για μεγέθυνση

Μια απ τα ίδια;

Η απαξίωση της πολιτικής ενισχύεται από εκείνους που χωρίς κανένα ηθικό φραγμό ,θεωρούν πως για να γίνουν εκλογές τον Μάρτιο θα πρέπει να υπάρξει δέσμευση απέναντι σε κάθε μνημονιακό λαμόγιο, μπας και δεν ψηφίσει για "πρόεδρο δημοκρατίας"...

Προφανώς δεν τους περνάει καν από το μυαλό πως με αυτό τον τρόπο αφαιρούν κάθε ηθικό πλεονέκτημα από την Αριστερά και την μετατρέπουν στα μάτια πολλών πολιτών ως "μία από τα ίδια"...

Ούτε, φυσικά, λαμβάνουν υπ' όψιν τους πως η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής με μεταγραφικούς όρους οδηγεί τις ήδη κουρασμένες δυνάμεις της εργασίας σε ρόλο οριστικού παθητικού θεατή που απλά περιμένει "νέους σωτήρες", που μπορεί και να ταΐσουν ολίγη από μαργαρίνη...

Αναρωτιέται κανείς για τι ακριβώς ενδιαφέρονται, μιας και είναι σαφές πως δεν πείθουν πως ενδιαφέρονται για την ριζική αλλαγή δομών..

Τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε αναστέλλονται ούτε διαπραγματεύονται!

Η κατάσταση της υγείας των Ρωμανού - Κωστάρη είναι διαρκώς επιδεινούμενη και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από μεμονωμένες δηλώσεις στελεχών.

Είναι προφανές πως το σύστημα επιδιώκει να στείλει ένα μήνυμα τιμωρίας και τρομοκράτησης και είναι επίσης προφανές πως ο κόσμος της Αριστεράς επιβάλλεται να τους το Επιστρέψει. 

Απαιτούμε την ΑΜΕΣΗ επαναφορά - αποκατάσταση του δίκαιου - νόμιμου αιτήματος τους για εκπαιδευτικές άδειες προκειμένου να σταματήσει το καθεστώς απομόνωσης που τους έχει επιβληθεί.

Εάν σήμερα σταθούμε αδιάφοροι το αύριο θα είναι ακόμα πιο μαύρο, σειρά θα πάρει η οποιαδήποτε μορφή δράσης. 

Η αποσύνδεση από την δημοκρατία έχει ήδη συντελεστεί και τα πρόσφατα γεγονότα στην πορεία του Πολυτεχνείου και τις Σκουριές επιβεβαιώνουν την φύση του μηνύματος που μας στέλνουν.

Η ανακοίνωση και στη σελίδα μας στο  Facebook

Υποκρισίας περίσσευμα

Την ώρα που εισαγγελέας παρεμβαίνει για τις μαθητικές καταλήψεις, την ώρα που Διευθυντές σχολείων φορτώνουν τους καταληψίες μαθητές με τριήμερες αποβολές και άλλοι, ακόμα πιο αποφασισμένοι, καλούν την Αστυνομία και επαίρονται για τα ονόματα των παιδιών που "έδωσαν" στους φρουρούς της έννομης τάξης, την ώρα που πρωθυπουργοί δεν έχουν κάτι άλλο να πουν απ' το να αποκαλούν τους έφηβους "θρασίμια", είναι αναγκαίες κάποιες υπενθυμίσεις.

* Το Νέο Λύκειο (κατά το Νέα Τάξη) με την Τράπεζα Θεμάτων του είναι, ας μας επιτραπεί, ένα απόλυτα "εξετασιοκεντρικό" σύστημα που ισοδυναμεί με στυγνό ταξικό πογκρόμ. Όποιος αντέχει, συνεχίζει. Όποιος δεν αντέχει, σταματά, διότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

* Με τροπολογία Λοβέρδου θεσπίζεται η δυνατότητα στον εκάστοτε υπουργό είτε να χαρακτηρίζει σχολικές μονάδες ως Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία είτε να ιδρύει νέα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία. Τα σχολεία των αρίστων και τα σχολεία των "άλλων".

*Πλησιάζουμε στα μέσα του Νοέμβρη και οι μαθητές και οι μαθήτριες των Μουσικών και των Διαπολιτισμικών σχολείων αναγκάζονται να διανύουν καθημερινά χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων όπως όπως, καθώς δεν έχει λυθεί ακόμα το θέμα της μεταφοράς τους.

*Ταυτόχρονα το υπουργείο Παιδείας δεν έχει προχωρήσει στις απαραίτητες διαδικασίες για τη στελέχωση του Σχολείου του "18 Άνω" με το απαραίτητο εκπαιδευτικό προσωπικό. Εδώ και δύο χρόνια το υπουργείο έχει «παγώσει» τη λειτουργία του σχολείου, μη προκηρύσσοντας θέσεις για τη στελέχωσή του, καθώς το ποσό των 6000 ευρώ που αντιστοιχεί στην ετήσια αμοιβή των εκπαιδευτικών μάλλον θεωρήθηκε υπέρογκο.

*Με διάφορους τρόπους προωθείται η απλήρωτη,"εθελοντική" πιο κομψά, εργασία, για την κάλυψη των κενών στα σχολεία. Η πληρωμή σε ... μόρια είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Ταυτόχρονα οι χορηγίες, δωρεές, ελεημοσύνες (ανάλογα με την περίσταση) από ΜΚΟ, Ιδρύματα κ.α. σε σχολεία δίνουν και παίρνουν. Επιδιωκόμενο αποτέλεσμα; Η προοδευτική εξοικείωση εκπαιδευτικών και μαθητών με την ιδέα ότι η βοήθεια έρχεται πάντα άνωθεν.

Τα παρακάτω, δυστυχώς, είναι απλώς ενδεικτικά της κατάστασης.

Από κει και πέρα τι;

* Χρειάζεται άμεση και πλήρης αποσύνδεση του Λυκείου από την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, έτσι ώστε να δίνεται χρόνος στον έφηβο να αναπτύσσει ολόπλευρα την προσωπικότητά του, να πλαταίνει αλλά και να βαθαίνει σταδιακά τις γνώσεις του, με όσο το δυνατόν λιγότερο άγχος. Ταυτόχρονα, το παραπάνω αποτελεί και τον μόνο τρόπο για να αποφευχθούν φαινόμενα δολίευσης των εξετάσεων από μεγάλα και "καλά" ιδιωτικά σχολεία.

* Είναι πρωταρχικής σημασίας σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα (εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές) να διατρανώσει την αντίθεσή της σε οποιαδήποτε προσπάθεια του κράτους να απαλλαγεί της θεμελιώδους υποχρέωσής του για παροχή δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης. Είναι άλλο η εθελοντική προσφορά και άλλο η "εθελούσια" υπαγωγή σε καθεστώς δουλοπαροικίας.

*Αντίστοιχα ξεκάθαρη οφείλει να είναι η αντίδραση όλων απέναντι στις διάφορες χορηγίες και δωρεές από Ιδρύματα και ΜΚΟ, καθώς ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να πρόκειται για λιγότερο ή περισσότερο συγκαλυμμένες προσπάθειες συναλλαγής με το κράτος, με στόχο φοροαπαλλαγές και άλλου είδους εξυπηρετήσεις. 

Οι καταλήψεις δεν είναι σίγουρα μια από τις μάστιγες της σύγχρονης Ελλάδας. Αν μη τι άλλο, με τη στάση τους οι έφηβοι αποδεικνύουν ότι κάτι ακόμα κινείται.

Θα επανέλθουμε.

Ειρήνη Πολίτη

Αν επικρατήσουν οι γραφειοκράτες

Ωστόσο τα ερωτήματα τίθενται: ως πότε η επανάσταση θα συνδέεται με την πρόοδο της οικονομίας; Και αν υπάρχει μία ιστορική αναγκαιότητα που κινεί αυτή την πρόοδο, τι σχέση μπορεί να έχει μιά επανάσταση με αυτή τη διαρκή αναπαραγωγή της εθελόδουλης και λιπαρής ευτυχίας των ηλιθίων;

Μέχρι πότε (και γιατί) θα πρέπει η επανάσταση να «προωθεί» την οικονομία; Κι αν αυτή την «προώθηση» μπορεί να την πραγματοποιήσει μιά ολοκληρωτική εξουσία (κι έχει αποδειχτεί πως μπορεί), τι θα πούμε τότε γι αυτήν την ολοκληρωτική εξουσία;

Με τι άλλα κριτήρια θα την καταδικάσουμε (αν, εννοείται, θέλουμε πια να την καταδικάσουμε) αφού το οικονομικό κριτήριο της «προόδου» μαρτυρεί υπέρ αυτής;

Και τι χρειάζεται τότε, στο κάτω κάτω, αυτή η «επανάσταση» όταν υπάρχουν φασιστικές ή «κομμουνιστικές» μορφές κοινωνικής επιστράτευσης που μπορούν να εξαντλήσουν κάθε όριο και κάθε δυνατότητα της άλογης διαδικασίας «παραγωγή για την παραγωγή» και «πρόοδος για την πρόοδο»;

Η επανάσταση, όποτε υπήρξε, ήτανε πάντα το ρήγμα σ αυτή τη διαδικασία, σ αυτή την τρελή αλυσίδα της προοδευτικής συσσώρευσης.

Ηταν ένα ξαφνικό (και προσωρινό) σταμάτημα. Στη συνέχεια η Ιστορία «οφείλει» και πάλι να «προχωρήσει»: η επανάσταση θα ηττηθεί ή θα «νικήσει» - θα γίνει Μνήμη ή θα γίνει Κράτος, θα γίνει φάντασμα ή θα γίνει υπηρέτρια της πολιτικής οικονομίας, και τότε όλο το χυμένο και χαμένο αίμα θα γίνει αίμα κερδισμένο, κομματικό φολκλόρ, «κόκκινος ψαλμός», τελετουργικό πλακάτ, άρτος και θέαμα των μαζών, όπιο και αντίδωρο των εθνικών ποιητών.

Μετά τις επαναστάσεις έρχονται οι εξουσίες να πούν στους επιζήσαντες προς χάριν τίνων σκοπών έπεσαν αυτοί που έπεσαν. Μετά τους νεκρούς έρχονται οι συγγενείς στα ταμεία συντάξεων. Μετά τα τραγούδια του έρωτα και του θανάτου έρχονται οι εθνικές επαίτειοι με τα γεροντικά φληναφήματα των φιλοσόφων, οι οποίοι αν δεν έγιναν άρχοντες της πλατωνικής Πολιτείας, που ονειρεύτηκαν ή εδίδαξαν ως ιδεατή κομμούνα και εβίωσαν ως σύγχρονο στρατώνα, τα κατάφεραν επιτέλους να γίνουνε πρόεδροι της αστικής δημοκρατίας.

Μετά το «χάος» έρχεται πάντα η «τάξη». Αυτή είναι η μοίρα της επανάστασης. Κι αυτή είναι η μοίρα των νεκρών της - να τους αλλάζουνε το νόημα του θανάτου τους προς όφελος των ζωντανών και προς όφελος της εξουσίας.

Γιατί ό, τι επιζεί είναι η εξουσία. Αυτή θα μας πεί τι ήταν το παρισινό 1871, το ρωσικό 1917 και το ουγγρικό 1956. Αυτή θα μας πεί τι ήταν η επανάσταση στο παρελθόν και τι «οφείλει» να είναι στο μέλλον.

Αυτή θα στήσει αγάλματα στον Μαγιακόβσκι, στον Γκεβάρα, στο Πολυτεχνείο - κι αυτή θα ξαναστήσει τα πολυβόλα μπροστά στ αυριανά Πολυτεχνεία.”

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος: Η Εσχατη Στράτευση, ύψιλον, Αθήνα 1985

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας "Ρήγας Φεραίος" για την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ της 17-19 Οκτωβρίου

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για το ενωτικό κλίμα που επικράτησε στην τελευταία Κ.Ε. η οποία σε πλήρη απαρτία (έλειψαν μόνον στην ψηφοφορία 65 σύντροφοι στους 200 ... ευχόμαστε να είναι όλοι καλά στην υγεία τους) επικύρωσε τις αποφάσεις του Συνεδρίου και εκτός των άλλων επικύρωσε την μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ σε "λαϊκή μεταρρυθμιστική αρχή".

Παρέμεινε ανοικτή μιά μικρή λεπτομέρεια που αφορά τις "συμμαχίες".

Προφανώς οι σύντροφοι σε αυτό το ασήμαντο ζήτημα δεν είχαν μπροστά τους την απόφαση του Συνεδρίου.

Ευελπιστούμε πως το ιδιο ενωτικό κλίμα θα επικρατήσει και στο ζήτημα των συμμαχιών και ότι θα τηρηθεί και εκεί η απόφαση του συνεδρίου.

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας "Ρήγας Φεραίος" 17 Οκτωβρίου 2014

H ολοκληρωτική ταξική επίθεση του κεφαλαίου, μέσω των εκπροσώπων του (Ν.Δ - ΠΑΣΟΚ και "ακραίο κέντρο") στις δυνάμεις της εργασίας, έχει πλέον πάρει την μορφή χιονοστιβάδας, καταστρατηγώντας ακόμα και τα τελευταία ράκη δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η αστική τάξη και οι σύμμαχοί της αδυνατούν, προς το παρόν, να καλύψουν το "κενό εκπροσώπησης" και αισθάνονται έντονα την πιθανότητα απώλειας της διακυβέρνησης του τόπου από τον ΣΥΡΙΖΑ που μέσω του προέδρου του στην Δ.Ε.Θ. αποσαφήνισε τις πρώτες ελαφρύνσεις και αλλαγές προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας.

Την ίδια στιγμή η συνεχής ταξική επίθεση και τα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα, έχουν προκαλέσει κόπωση στα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα,τα οποία δείχνουν να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους (με δισταγμό) σε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πρωτίστως με την μορφή της ανάθεσης.

Η κυβέρνηση παρά το ότι παραπαίει φαίνεται πως προσπαθεί με κάθε μέσον να διατηρήσει την εξουσία ευελπιστώντας ότι θα συγκεντρώσει 180 βουλευτές για να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας,από την παρούσα Βουλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το ότι σε μερικά ζητήματα έχει κατορθώσει να αναλάβει επιτυχημένες πρωτοβουλίες μοιάζει να επικεντρώνει την όλη του προσπάθεια στην αποτροπή εκλογής προέδρου από την παρούσα Βουλή, γεγονός που ακινητοποιεί ακόμα περισσότερο τις εξοντωμένες δυνάμεις της εργασίας.

Συγχρόνως δηλώσεις στελεχών του του τύπου " Όποιος δεν ψηφίσει πρόεδρο δημοκρατίας είναι ευπρόσδεκτος", κινούνται εκτός του αξιακού πλαισίου της Αριστεράς.

Φαίνονται σαν να ορίζουν ως μοναδικό κριτήριο συμμετοχής στα μελλοντικά ψηφοδέλτια την στάση βουλευτών που έως σήμερα με ποικίλους τρόπους έχουν στηρίξει κάθε εξοντωτικό μέτρο του Καθεστώτος.

Αντί λοιπόν να δημιουργούνται νέα δεδομένα για κοινωνικές συμμαχίες των "από κάτω", παρατηρείται μιά προσκόλληση σε ένα "αφ' υψηλού" κοινοβουλευτικό παιχνίδι που θυμίζει ποδοσφαιρικές μεταγραφές αμφιβόλου ποιότητας.

Αρνητικό επίσης και το γεγονός πως μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει εκπτώσεις σε βασικές θέσεις υπεράσπισης κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην λογική της συνθηματικής "ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ", με την λαθεμένη λογική του προσεταιρισμού συντηρητικών στρωμάτων ("νοικοκυραίων" - θρησκόληπτων κ.α.).

Ταυτόχρονα παρατηρείται μιά αποϊδεολογικοποίηση και αδρανοποίηση πολλών οργανώσεων βάσης, στις οποίες επίσης έχει μειωθεί σημαντικά η συμμετοχή.

Λειτουργούν μόνο γραφειοκρατικά ως ιμάντες μεταβίβασης των κεντρικών θέσεων (που πλέον απέχουν των αποφάσεων του 1ου Συνεδρίου) και κυρίως στην λογική της αντιπολιτικής και των στοιχίσεων. 

Παρατηρείται μάλιστα το παράδοξο να απομακρύνονται μέλη με κριτική σκέψη ενώ παράλληλα εμφανίζεται αθρόα εγγραφή μελών χωρίς στοιχειώδη ελεγχο.

Το έλλειμμα δημοκρατίας στο Κόμμα έχει βαθύνει σε μεγάλο βαθμό και ενισχύονται τα φαινόμενα του παραγοντισμού και ο διαγκωνισμός για αναρρίχηση ... οι έχοντες άποψη και κριτική σκέψη απλά αποθαρρύνονται ως προς το να συμμετέχουν .

Επισημαίνεται τέλος η ολοκληρωτική υποβάθμιση της θεωρητικής κατάρτισης των μελών γεγονός που έχει οδηγήσει σε στασιμότητα τις δυνάμεις εκείνες που ριζοσπαστικοποιήθηκαν το 2012.

Οι θεμιτές επισκέψεις του προέδρου του Κόμματος σε διαφόρους θεσμούς ή ακόμα και πολιτιστικές εκδηλώσεις, αντί να παρουσιάζονται στο μέτρο του ρεαλισμού που τους αναλογεί, ιδεολογικοποιούνται σε υπερθετικό βαθμό, με αρθρογραφία που ξεχνά ακόμα και βασικές αρχές της Αριστεράς (πχ. ο διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας).

Η κριτική σκέψη εξοβελίζεται στο όνομα και πάλι της "ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ".

Παρόμοια φαινόμενα παρουσιάστηκαν και μόνον με την προαναγγελία απεργίας στο "Κόκκινο" όπου ατυχέστατα θεωρήθηκε εκβιασμός των εργαζομένων.

Ανάλογης βαρύτητας προβληματισμό δημιουργούν παρεμβάσεις που χρησιμοποιούν με φτηνό τρόπο την "πείνα" ως επιχείρημα και όχι ως εχθρό.

Ενισχύουν την αντίληψη ότι Αριστερά σημαίνει "ένα πιάτο φαγητό" και όχι δημιουργία των μεροληπτικά ταξικών συλλογικοτήτων που θα ενδυναμώσουν και θα κινητοποιήσουν τους άνεργους, τους υποαπασχολούμενους και τους εξαθλιωμένους ώστε να διεκδικήσουν ενεργητικά μιά καλύτερη ποιότητα ζωής.

Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα δημιουργούν εύλογες ανησυχίες για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ,που παραμένει η μοναδική δύναμη ελπίδας ακόμα και στην περίπτωση που θα αναλάβει τις τύχες του τόπου ως Κυβέρνηση.

Η οδός προς την εξουσία μόνο "βασιλική" δεν θα είναι .

Τέλος, παραφράζοντας λίγο τον Ελεφάντη, τις ανατροπές δεν τις κάνουν οι εποχές, οι άνθρωποι τις κάνουν.

Και δεν θα μπορέσουν να τις ξανακάνουν αν δεν πιστέψουν πάλι ότι αυτός ο κόσμος επειδή είναι αβίωτος μπορεί να αλλάξει ... να τον αλλάξουν.

Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζονται ουσιαστικές κοινωνικές συμμαχίες, συμμετοχή και όχι γραφειοκρατικός αποκλεισμός των "από κάτω".

Επιβάλλεται να δημιουργηθεί ένα δημοκρατικό συλλογικό υποκείμενο, Μεροληπτικά Ταξικό, μακριά από "εθνικές σωτηρίες", όπου το θύμα θα χορεύει μακάβριο χορό με τον θύτη αγκαλιά.

ΥΓ. 

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. 

'Ομως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα. Μανόλης Αναγνωστάκης