Η ασυλία των ισορροπισμών

του Νίκου Σκοπλάκη

Λοιπόν, το παν η ισορροπία, που ακριβώς γι’ αυτό γίνεται η χειρότερη ανισορροπία προς όφελος των αντιδημοκρατικών δυνατοτήτων του βαθέος κράτους και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. «Ψύχραιμη αντιμετώπιση» κατάληψης δεν γίνεται με δεξιά τεχνογνωσία και ΜΑΤ. Και αριστερή αντιμετώπιση δεν γίνεται με πρώτο και έσχατο μέσο την κάλυψη του Πανούση, που είναι ο φοβικός μικροαστισμός ντυμένος στα ακαδημαϊκά του, η πολιτική ένδεια και το καπέλωμα από τον Ψυχάρη. Διότι όσο η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός αφήνουν άλλες πλευρές ακάλυπτες για να καλύπτουν τον Πανούση, καλύπτουν μαζί και τα προαναφερθέντα-άρα τα συγκαλύπτουν, για να μην κοροϊδευόμαστε.

Αν η υποπολιτική στενομυαλιά και η χονδροειδής ακρισία των καταληψιών βοήθησαν αρκούντως να σαπίσει το πράγμα έξω από κάθε κοινωνική και κινηματική απεύθυνση, τα βοθροκάναλα ψάρεψαν σε όλα τα βρώμικα νερά του ψεύδους, του ηθικού πανικού και της τερατολογίας, για να πιέσουν την κυβέρνηση να δώσει εξετάσεις στην κατεύθυνση που επεδίωκαν, ανοίγοντας υποθήκες πιέσεων για το μέλλον. Διότι τα ΜΜΕ γνωρίζουν καλά πως ανάμεσα στην κυβέρνηση και την κοινωνία υπάρχει ένα έλλειμμα δημόσιου χώρου της Αριστεράς...ΝΑ! (με το συμπάθειο).

Αφού, επομένως, δεν διαμεσολαβεί ο δημόσιος χώρος της Αριστεράς, αφήνονται να διαμεσολαβούν τα ΜΜΕ, οξύνοντας τα αντανακλαστικά των «νοικοκυραίων» και παρεμβαίνοντας άτυπα σαν «κόμμα του βαθέος κράτους». Αν η κυβέρνηση θέλει να δίνει εξετάσεις στους νοικοκυραίους η στήριξή της θα είναι πρόσκαιρη και με καταστροφικά αποτελέσματα, καθώς οι νοικοκυραίοι θα επιστρέψουν στις εγγυημένες συντηρητικές κοίτες, που θα υποδείξουν εν ευθέτω χρόνω οι διαμεσολαβητές των ΜΜΕ. Τις νέες εκτροπές, άλλωστε, προετοιμάζουν πάντα μηχανισμοί, οι οποίοι διατηρούν δικαίωμα διαιτησίας και «τεχνογνωσίας» εν κενώ ισχυρού δημόσιου χώρου της Αριστεράς.

Αν, όμως, η κυβέρνηση δεν θέλει να δίνει εξετάσεις στους νοικοκυραίους (κι αυτό, μάλλον, δεν θα το θελήσει από μόνη της), πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην ασυνάρτητη (και τελικά αντιδραστική) ισορροπία της «τεχνογνωσίας» και τις αρχές της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν διαλέξει το πρώτο, είναι άξια της μοίρας της: επειδή, όμως, ιστορικά η Αριστερά κερδίζει με πολλούς «συνεργαζόμενους», αλλά χάνει σε άγρια μοναξιά, δεν αξίζει τέτοια μοίρα στον αριστερό κόσμο.

Αν διαλέξει το δεύτερο, πρέπει να κάνει κάτι το συντομότερο ενάντια στις «ευαισθησίες» που αναχωνεύονται στις προκρούστειες οθόνες των ΜΜΕ. Τον πρώτο λόγο στις «ρήξεις» και στις «ανατροπές» τον έχουν οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, οι εσωτερικές αντιθέσεις και οι συσχετισμοί τους, οι κινητήριες δυνάμεις της αριστερής πολιτικής και η σύγκρουση με οργανικά σημαδεμένους παλαιοκαθεστωτικούς μηχανισμούς. Όλα τα υπόλοιπα είναι της Ένωσης Κέντρου το κάγκελο, ημιθανείς πολικάντικοι χειρισμοί με ολίγη από «μερκελισμό» και συνομολόγηση ιδεολογικής υποταγής στα υλικά μικροδίκτυα του συντηρητισμού.

Ο αθλιομεσαίος συμφυρμός με κάθε δεξιούρα υπέρ εσωτερίκευσης της καταστολής ως «ψύχραιμη αντιμετώπιση», τα ώτα μη ακουόντων προς μια συλλογική, αξιακή και αριστερή παρέμβαση στις αντιθέσεις, το μάνατζμεντ που δουλεύει για την ευτυχία μας μπαζώνουν επικίνδυνα τον δημοκρατικό δρόμο της δικής μας αριστεράς. Είναι εξοργιστικό να καλούνται για «ψύχραιμα θαύματα» οι αρχάγγελοι του βαθέος κράτους, οι χτισμένοι με ρόπαλα και μίσος. Είναι ακόμα εξοργιστικότερο να νομίζουν κάποιοι ότι μπορούν δήθεν να εξημερώσουν τους εφιάλτες για να γονιμοποιήσουν τάχα τα όνειρα! Μη προς κακοφανισμό των επαϊόντων, ενίοτε η καλύτερη δεοντολογία είναι η ντροπή.

"Αριστερός" αντικομμουνισμός...

του Σπύρου Σούρλα

Το παρακάτω δεν αφορά φίλους του ΚΚΕ, για να το ξεκαθαρίσουμε...

Τώρα τελευταία, διάφοροι τυχάρπαστοι όψιμοι οπαδίσκοι, αλλά και όχι μόνο, έχουν αναπτύξει νέα θεωρία: Όποιος κρατάει κριτική στάση σε όσα συμβαίνουν, τον παρακινούν να πάει στο ΚΚΕ...

Με άλλα λόγια, όποιος δεν συμφωνεί με τις Βαρουφάκειες "λιτότητες" και τις αταξικές ευρωλάγνες αντιλήψεις που θυμίζουν Ντόρα, χαρακτηρίζεται "ΚΚΕ"...

Στην ουσία, αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει να κάνει με το ΚΚΕ που έχει Γ.Γ. τον κύριο Κουτσούμπα, αλλά υποδηλώνει έναν ευρύτερο χυδαίο αντικομμουνισμό, ο οποίος αναπτύσσεται σε μερίδα της "Πρώτης φορά Αριστεράς''.

Αυτός ο χυδαίος αντικομμουνισμός στοχοποιεί στην ουσία κάθε αριστερό ριζοσπαστικό στοιχείο και παραπέμπει σε μέρες της ιδεολογίας της εθνικοφροσύνης.

Αυτός ο χυδαίος αντικομμουνισμός έχει σαν προοπτική την απονεύρωση και την εξόντωση όλων εκείνων που εξακολουθούν να μιλούν για την κομμουνιστική ανανέωση και τον σοσιαλισμό..

Αυτοί που τον καλλιεργούν θερίζουν θύελλες υπέρ της ακροδεξιάς...

Και σε τελική ανάλυση, αξίζει να θυμίσουμε την περίφημη φράση που αποδίδει ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος στον φίλο του ψυχαναλυτή και ποιητή Μάριο Μαρκίδη (που δεν ήταν κομμουνιστής): «To ότι έπεσε το τείχος Γεράσιμε, δεν σημαίνει πως εμείς θα γίνουμε παλιάνθρωποι»…

Άντε λοιπόν στα τσακίδια ανθρωπάκια της "Εθνικής σωτηρίας''

Δελτία και χαλκεία του ηθικού πανικού

του Νίκου Σκοπλάκη

Όπου η Αριστερά μάχεται να ανοίξει μια εναλλακτική διέξοδο και να καταφέρει ένα στρατηγικό ρήγμα (με ανησυχητικές, ενίοτε, αντιφάσεις), ιδεολογικοί μηχανισμοί, όπως τα διαπλοκοδίαιτα ΜΜΕ, λυσσάνε για μπαράζ «μεγάλων ειδήσεων» με αρχετυπική προσήλωση στον ηθικό πανικό: το όργανο που χειρίζονται συστηματικά για να βαθαίνουν το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και τις αυτονόητες δημοκρατικές διεκδικήσεις.

Με μπογδανίζοντα πρετεντερισμό από την πασχοκανελλίδεια πρακτική τους, μονοπωλούν την υστερία ως υποκατάστατο στοιχειώδους κριτικής ανάλυσης για μια εκτονωτική τελετουργία συμβολικών διαστάσεων. Σφετερίζονται το γεγονός με γελοιογραφικό γκάζωμα ρητορικών μηχανισμών, ώστε να επαναφέρουν το ηθικό πανικό ενάντια στους «folk devils» και στην κυβέρνηση που θέλει να αποδομήσει το κατασταλτικό πλέγμα της πενταετούς μνημονιακής «υπευθυνότητάς» τους.

Στα διαπλοκοδίαιτα ΜΜΕ, ο ηθικός πανικός είναι ασπίδα για την υπεράσπιση πρακτικών που διασύρουν το δημόσιο ήθος, ποινικοποιούν τις «επικίνδυνες τάξεις», σφραγίζουν βαθύτερα την κοινωνική κατάσταση με στερούμενη αναστολών πειθάρχηση. Με τη γλώσσα φορτωμένη λάσπη, οι οργανικοί τους διανοούμενοι ψευδίζουν θορυβωδώς αυτό που διακαώς επιδιώκουν: να εκβιαστεί η κυβέρνηση στην επαναφορά της φρενήρους κατασταλτικής ροής ως υποκατάστατο κοινωνικού νοήματος στον κατ’ επίφαση δημόσιο χώρο της ιδιωτικοποιημένης δημοκρατίας. Και ακόμα χειρότερα: να εγκληθούν τα πιο δημοκρατικά και ριζοσπαστικά στοιχεία της κυβέρνησης για το προγραμματικό ήθος ισότητας.

Η φαντασμαγορία του ηθικού πανικού και της κατασταλτικής υστερίας ξεδιπλώνει τη συλλογή της από ιδεολογήματα και συγχύσεις, δάνεια όλα από την ακροδεξιά και τον Σόλωνα Γκίκα. Για παράδειγμα, με μια τέτοια αλχημεία που ερεθίζει το μαλακό υπογάστριο του δεξιού λαϊκισμού, ο Elias International δηλώνει με τρομώδη λαρυγγισμό ότι οι φίλοι των τρομοκρατών βρίσκονται και μέσα στη Βουλή (sic). Ένας ασυνάρτητος ιστός από minore του Μανιαδάκη συγκρατεί το πρόσχημα φιλελεύθερης σύνθεσης στα διαπλοκοδίαιτα ΜΜΕ: η συκοφαντική χειραγώγηση των γεγονότων από τον δηλητηριώδη ηθικό πανικό σπεκουλάρει και σπερμολογεί ως ώριμο μέτρο και αδιάβλητου κύρους ηθική-το δε σπέρμα εβλάστησε μέγα (ή μάλλον, Mega).

Στόχος είναι οι αιωνίως ασυμμόρφωτοι στην ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά, που αποδομούν θεσμικά το μνημονιακό αστυνομικό κράτος της «μηδενικής ανοχής», των μπλόκων παντού και της τρομολαγνίας σαν ξόρκι κατά των επιφαινομένων. Πάνω από τα κεφάλια μας και μέσα σε αυτά, τα διαπλοκοδίαιτα ΜΜΕ συνεχίζουν να κρώζουν κατασταλτικό «ρεαλισμό» και κυνήγι μαγισσών, στοχεύοντας σε μια υποπολιτική ομηρεία της Αριστεράς με προσανατολισμό την εκτροπή.

Μια ειλικρινής (ακόμα και οξεία) κριτική συγκεκριμένων χώρων, των αντιφάσεων ή της λειψής τους θέασης, μέσων πάλης ή αναλώσιμων αναμετρήσεων οφείλει να βρίσκεται στον αντίποδα των αντανακλαστικών που εκβιάζουν τα διαπλοκοδίαιτα ΜΜΕ και σε τροχιά σύγκρουσης με τα διαπλοκοδίαιτα ΜΜΕ. Σε αντίθετη περίπτωση, θα είναι επικίνδυνα φαλκιδευμένη.

Εν τέλει: ο ηθικός πανικός ως προπέτασμα μεθανίου για τη διαπλεκόμενη ολιγαρχία είναι μια παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος. Πνίγει στην μπόχα τη δημόσια συζήτηση πριν καν αρχίσει. Και η αύξηση του οξυγόνου σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Χωρίς αναδιανομή δεν υπάρχει ηγεμονία!

        

του Ηλία Ιωακείμογλου

Η αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων τάξεων και σε βάρος του πλούτου της αστικής τάξης έγινε αντιληπτή από τον ΣΥΡΙΖΑ, πριν να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, ως ένα καθήκον κοινωνικής δικαιοσύνης και αντιμετώπισης της δραματικής κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Η αναδιανομή δεν είχε εγγραφεί, δηλαδή, σε ένα μακροοικονομικό σχέδιο που, αποτελώντας μέρος της διαχείρισης του συστήματος, θα μετέτρεπε παράλληλα τους κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, ώστε να εξυπηρετήσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.    

Μοι­ραία, αυτή η «δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια», που πε­ριέ­βαλ­λε το νόημα της ανα­δια­νο­μής, συ­νο­δεύ­ει τώρα το κόμμα στα πρώτα του βή­μα­τα στην κυ­βέρ­νη­ση και έχει κά­ποιος πολ­λούς λό­γους να υπο­ψιά­ζε­ται ότι η κυ­βερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή κα­θο­δη­γεί­ται από την ιδέα ότι η ανα­δια­νο­μή υπέρ της ερ­γα­σί­ας μάλ­λον βλά­πτει τις επι­χει­ρή­σεις και την απα­σχό­λη­ση. Μοιά­ζει η κυ­βέρ­νη­ση να ακο­λου­θεί πλέον τη γραμ­μή ότι πρέ­πει να απο­δο­θεί στις επι­χει­ρή­σεις ένα είδος πρω­το­κα­θε­δρί­ας ένα­ντι των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων.

Οι εν­δεί­ξεις είναι πε­ρισ­σό­τε­ρες, αλλά δύο από αυτές είναι οι πλέον ισχυ­ρές: Ήδη πριν από τη συμ­φω­νία της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου, πριν δη­λα­δή να εμπλα­κούν άμεσα στις υπο­θέ­σεις μας οι «θε­σμοί», η κα­τεύ­θυν­ση του υπουρ­γεί­ου Ερ­γα­σί­ας στο ζή­τη­μα της αύ­ξη­σης του κα­τώ­τα­του μι­σθού στα 751 ευρώ λει­τούρ­γη­σε ως ση­μαί­νον ενός πολύ δυ­σά­ρε­στου υπο­νο­ού­με­νου, σύμ­φω­να με το οποίο οι αυ­ξή­σεις των μι­σθών είναι ένα ανα­γκαίο κακό, διότι αυ­ξά­νουν το κό­στος των μι­κρο­με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων, οδη­γούν πολ­λές από αυτές σε αδιέ­ξο­δο και τε­λι­κώς αυ­ξά­νουν την ανερ­γία.

Σύμ­φω­να με τον ισχυ­ρι­σμό των μι­κρών αφε­ντι­κών (ιδιαί­τε­ρα των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ών τους ΕΣΕΕ και ΓΣΒΕΕ), οι επι­χει­ρή­σεις αυτές πρέ­πει να δια­σω­θούν από το πρό­σθε­το κό­στος των 751 ευρώ (ένα­ντι 586 που απο­λαμ­βά­νουν τώρα), το οποίο «δεν αντέ­χουν» για να μην αυ­ξη­θεί η ανερ­γία.

Το υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας, λοι­πόν, φαί­νε­ται ότι υιο­θε­τεί την άποψη των μι­κρών αφε­ντι­κών (του­λά­χι­στον με βάση τις δη­μο­σιο­γρα­φι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες, αλλά και τα υπο­νο­ού­με­να των σχε­τι­κών δη­λώ­σε­ων του υπουρ­γού) ότι πρέ­πει ως κοι­νω­νία να προ­στα­τέ­ψου­με μια με­ρί­δα της οι­κο­νο­μί­ας που επι­ζεί κα­νι­βα­λί­ζο­ντας τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους φο­ρο­λο­γού­με­νους, τις άλλες μι­κρές επι­χει­ρή­σεις που δεν άντε­ξαν τον αθέ­μι­το αντα­γω­νι­σμό, τους κα­τα­να­λω­τές που είναι ανα­γκα­σμέ­νοι να κα­τα­βάλ­λουν υψη­λές τιμές για τις άθλιες υπη­ρε­σί­ες των εν λόγω επι­χει­ρή­σε­ων.

Σύμ­φω­να με το σχέ­διο του υπουρ­γεί­ου, θα πρέ­πει ως κοι­νω­νία να δε­χθού­με να πλη­ρώ­σου­με το κό­στος για να ρυθ­μι­στούν οι οφει­λές αυτών των επι­χει­ρή­σε­ων προς τις τρά­πε­ζες, τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία και την εφο­ρία, ώστε να απο­φευ­χθούν τα «λου­κέ­τα» και η αύ­ξη­ση της ανερ­γί­ας.

Ωστό­σο, ο ισχυ­ρι­σμός ότι θα αυ­ξη­θεί η ανερ­γία εάν κλεί­σουν οι μι­κρές επι­χει­ρή­σεις που δεν μπο­ρούν να αντέξουν την αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού στα 751 ευρώ είναι λαν­θα­σμέ­νος. Βρα­χυ­πρό­θε­σμα και με­σο­πρό­θε­σμα, ο συ­νο­λι­κός αριθ­μός απα­σχο­λου­μέ­νων κα­θο­ρί­ζε­ται από τη συ­νο­λι­κή ζή­τη­ση που απευ­θύ­νε­ται στην οικονομία και δεν κα­θο­ρί­ζε­ται από τον αριθ­μό των επι­χει­ρή­σε­ων που ικα­νο­ποιούν αυτή τη ζή­τη­ση.

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να: εάν κλεί­σουν οι μι­κρές επι­χει­ρή­σεις-κα­νί­βα­λοι, η ζή­τη­ση που ικα­νο­ποιού­σαν μέχρι σή­με­ρα (δη­λα­δή η πε­λα­τεία τους) θα με­τα­φερ­θεί στις επι­χει­ρή­σεις που «αντέ­χουν» τα 751 ευρώ. Οι τε­λευ­ταί­ες θα αυξήσουν την πα­ρα­γω­γή τους για να ικα­νο­ποι­ή­σουν την επι­πλέ­ον ζή­τη­ση που θα προ­έλ­θει για αυτές από τη μετα­τό­πι­ση της πε­λα­τεί­ας και μαζί με αυτή θα αυ­ξή­σουν την απα­σχό­λη­ση. Οι επι­χει­ρή­σεις-κα­νί­βα­λοι θα βά­λουν λου­κέ­το και ο συ­νο­λι­κός αριθ­μός απα­σχο­λου­μέ­νων θα πα­ρα­μεί­νει ο ίδιος. Οι αυ­ξή­σεις των μι­σθών στην Ελ­λά­δα, όπως και σε πολ­λές άλλες χώρες, έχει με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία ως ζή­τη­ση παρά ως κό­στος, όπως επί­μο­να εξη­γεί το ΙΝΕ ΓΣΕΕ επί ει­κο­σα­ε­τία, αλλά αυτό δεν φαί­νε­ται να περ­νά­ει τόσο εύ­κο­λα στην κυ­βέρ­νη­ση.

Στο ίδιο συ­μπέ­ρα­σμα μας οδη­γεί και το άλλο επει­σό­διο, όπου ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών νιώ­θει υπο­χρε­ω­μέ­νος να εξη­γή­σει, σε συ­νέ­δριο, ότι δεν έχει υπο­σχε­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ούτε ένα ευρώ πάνω από τα 700, εν είδει απο­λο­γί­ας προς τους κα­θε­στω­τι­κούς οι­κο­νο­μο­λό­γους συ­να­δέλ­φους του. Αυτό το στε­νό­χω­ρο επει­σό­διο μάς λέει το εξής: κατά τα φαι­νό­με­να, στην αντί­λη­ψη του υπουρ­γού προ­ϋ­πό­θε­ση της ανα­δια­νο­μής του ει­σο­δή­μα­τος υπέρ της εργασί­ας είναι η αύ­ξη­ση του ΑΕΠ. Πρώτα δη­λα­δή να με­γα­λώ­σει η πίτα και μετά ας με­γα­λώ­σει το κομ­μά­τι που παίρ­νει η ερ­γα­σία, και για να με­γα­λώ­σει η πίτα πρέ­πει οι μι­σθοί πρώτα να δια­τη­ρη­θούν σε χα­μη­λά επί­πε­δα, γι’ αυτό και ο υπουρ­γός δεν έχει υπο­σχε­θεί ούτε ένα ευρώ σε όσους παίρ­νουν πάνω από τα 700.

Αυτή όμως είναι η κε­ντρι­κή θέση που ορί­ζει τη στρα­τη­γι­κή της σύγ­χρο­νης ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρο­α­ρι­στεράς. Η θέση που ορί­ζει τη στρα­τη­γι­κή της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι το αντί­στρο­φο: για όσο καιρό οι επι­χει­ρή­σεις δια­θέ­τουν αχρη­σι­μο­ποί­η­το ένα μέρος των εγκα­τα­στά­σε­ών τους, οι αυ­ξή­σεις των μι­σθών οδη­γούν σε πολ­λές χώρες (με­τα­ξύ των οποί­ων και στην Ελ­λά­δα) σε αύ­ξη­ση του προ­ϊ­ό­ντος και της απα­σχό­λη­σης. Εάν αυ­ξη­θούν οι μι­σθοί, ξε­κι­νώ­ντας από τον κα­τώ­τα­το, θα αυ­ξη­θεί το ΑΕΠ, διότι ο μι­σθός έχει με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία ως ζή­τη­ση από όση έχει ως κό­στος.

Το δικό μας συμ­φέ­ρον, το συμ­φέ­ρον των ερ­γα­ζο­μέ­νων, που εν προ­κει­μέ­νω είναι η ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος, θα οδη­γή­σει σε άνοδο της πα­ρα­γω­γής και των ει­σο­δη­μά­των, θα συμ­βά­λει στην άρση της οι­κο­νο­μι­κής δυ­σπραγίας και θα με­τα­τρα­πεί έτσι σε γε­νι­κό συμ­φέ­ρον. Όταν όμως το ιδιαί­τε­ρο με­ρι­κό συμ­φέ­ρον της τάξης μας με­τα­τρέ­πε­ται σε γε­νι­κό συμ­φέ­ρον, η πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία μάς ανή­κει.

Εάν όμως η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ακο­λου­θή­σει τη στρα­τη­γι­κή της πρω­το­κα­θε­δρί­ας των επι­χει­ρή­σεων και του «λιτού βίου», προ­κει­μέ­νου να αυ­ξη­θεί το προ­ϊ­όν, τότε παί­ζει ήδη στο πεδίο του αντι­πά­λου και εί­μα­στε σε δια­δι­κα­σία απώ­λειας της πο­λι­τι­κής ηγε­μο­νί­ας.